Linda Schuiten
verpleegkundig specialist
Waar ben je werkzaam, wat zijn je neventaken?
Ik werk als verpleegkundig specialist binnen de afdeling kindergeneeskunde in OLVG. Ik doe dit samen met Sharron van den Berg. Mijn functie is het bieden van procedureel comfort tijdens medische handelingen bij kinderen waarbij ik farmacologische en niet farmacologische middelen in zet. Binnen OLVG hebben wij een ziekenhuisbrede werkgroep RAP (reductie angst en pijn) waar ik lid van ben en die als doel heeft ziekenhuisbreed bij alle patiënten te zorgen voor minder angst en pijn tijdens medische handelingen. Daarnaast geef ik intern en extern onderwijs over het belang van procedureel comfort en de praktische uitvoering daarvan.
Welke casus motiveert jou tot op de dag van vandaag?
Toen ik nog niet zo lang in opleiding was tot VS werd ik gevraagd mee te lopen naar de volwassen oncologie afdeling omdat daar een meisje van 17 jaar was die een beenmerg punctie moest ondergaan. Ik kende haar niet en had nog nooit een beenmerg punctie meegemaakt. Daarnaast kende ik die oncoloog ook niet. Bij binnenkomst stond de oncoloog al klaar met haar handen in de steriele handschoenen en alle instrumenten op tafel. Er was haast, het beenmerg moest voor een bepaalde tijd met de koerier mee. Er was geen kinderarts beschikbaar om mij te ondersteunen.
Ik maakte snel een praatje en vertelde haar dat ik er voor ging zorgen dat zij het minder spannend en pijnlijk zou vinden. Ik gaf haar 2 soorten neusspray tegen de pijn en de angst (fentanyl en midazolam) en begeleide haar met ademhalingsoefeningen. Maar het was niet genoeg! De punctie lukte niet, het was verschrikkelijk pijnlijk en zij bleef dapper stil liggen en deed mee met mijn ademhalingsoefeningen. Zij en moeder hielden zich vast aan mij, zochten houvast, zo voelde het echt, maar ik wist het ook niet. Wat voelde ik mij ontoereikend, ik kon niks doen om het beter te laten gaan dacht ik. Maar met de kennis van nu had ik 1 ding kunnen en moeten doen: STOP Time out.
Erna bleken zij en moeder echt getraumatiseerd, alle beenmergpuncties er na gingen voortaan onder propofol sedatie, dat heeft moeder geregeld, dit nooit meer zei zij. Ik heb met hen besproken dat mijn zorg tijdens de punctie ontoereikend was en dat ik daarvan geleerd heb dat er altijd ruimte moet zijn voor een Time out.
Zij en haar moeder hebben gevraagd of ik haar daarna nog wilde begeleiden. Ik begeleide haar oa met medische hypnose tijdens het plaatsen van haar PICC lijn en met het verwisselen van de pleister van haar PICC lijn. Zij was door die doorgemaakte onverwachte pijn zo bang geworden dat alles moeilijker en gevoeliger werd. Het feit dat zij nog wel vertrouwen hadden in mij en open stonden voor medische hypnose heeft mij ontroerd. Maar heeft mij ook doen realiseren dat als je iemand laat merken dat je degene ziet en hoort een belangrijk onderdeel is van je zorg ook als het niet gaat zoals je hoopt.
Hoe ben je in de procedurele comfortzorg terechtgekomen?
Tijdens mijn werk als kinderverpleegkundige en teamleider gaf ik lachgassedatie aan kinderen die angstig waren. Omdat ik al snel door had dat alleen het toedienen van lachgas niet voldoende of de enige oplossing was heb ik mij ingeschreven voor een cursus medische hypnose. Daar ontmoette ik Michelle (mede facultylid) en zij vertelde mij wat haar werk als verpleegkundig specialist inhield, daar werd ik heel enthousiast van en dacht dat wil ik ook! Dankzij gedreven kinderartsen die hier ook heel graag mee verder wilden heb ik een business case kunnen schrijven en heeft OLVG toestemming gegeven om de opleiding tot verpleegkundig specialist te volgen en de functie VS procedureel comfort te ontwikkelen. Samen met Paolo Valerio, mijn opleider, hebben we stap voor stap steeds meer vorm gegeven aan deze functie. Mijn afstudeer onderwerp was “sedatie met dexmedetomidine in de MRI”. Uniek in Nederland en inmiddels standaard zorg in ons ziekenhuis.
Met welke ontwikkelingen ben je momenteel bezig binnen de procedurele comfortzorg?
Met OLVG brede scholingen zoals aan co assistenten, arts assistenten, kinderverpleegkundigen, vakgroep orthopedie of chirurgie. Ook met OLVG brede samenwerkingen zoals met de gipskamer of anesthesie. Met diverse externe scholingen zoals scholing aan kinderverpleegkundigen en SEH verpleegkundigen in opleiding, presentaties op symposia zoals het kinderfonds of voor assistenten kaakchirurgie.
Daarnaast participatie in het ontwikkelen van diverse infographics vanuit Prosanetwork (EMLA,/rapydan, met zorg vaccineren). Verder met het afronden van mijn onderzoek over dexmedetomidine sedatie in de MRI samen met Paolo Valerio om dit te kunnen publiceren. En met het doorontwikkelen van de scholing en het lerend netwerk van Prosa kenniscentrum.
Eventueel leuk weetje/karakteristieks/gekke hobby/lievelingseten:
Ik start de dag goed als ik 30 km naar mijn werk heb gefietst en dan na een goede kop koffie samen met het hele team weer aan de slag kan gaan!
Wat is jouw gouden tip aan ouders/zorgverleners?
Maak samen een plan voordat je begint en bespreek dit met alle betrokkenen. Benoem actief aan de ouders en het kind: ik ken jou/jullie kind nog niet, wat hebben jullie nodig en dan zal ik vertellen wat wij weten wat kan helpen en dan maken we samen een plan. En iedereen in de kamer mag tegen elkaar zeggen: Time out, is dit de beste manier, moet het nu, moet het zo en kan het anders.