Koen Vanhonsebrouck

Er is een jongen van 12 jaar die mij voor altijd zal bijblijven en steeds mijn motivatie zal prikkelen om me verder te ontwikkelen. Een niet-communicatieve, autistische jongen moest met spoed een bloedafname ondergaan. Het was al meer dan twee jaar niet gelukt, omdat hij niets op zijn huid verdroeg en ook niemand in zijn onmiddellijke nabijheid toeliet, behalve zijn ouders.

Een bijkomend probleem was dat hij ondertussen steeds meer epileptische aanvallen kreeg omdat hij niet goed kon worden ingesteld op zijn medicatie. Vanwege deze uitdagingen hebben we ervoor gekozen om deze jongen een neusspray toe te gaan dienen met een sederend medicijn. Om dit echter in het ziekenhuis goed te kunnen doen, hebben zijn ouders thuis wekenlang met hem geoefend, met een gewone neusspray, om hem te laten wennen aan het toedienen hiervan. Na vijf weken hebben we een eerste poging in het ziekenhuis gedaan.

Helaas heeft hij amper 15 minuten geslapen, ondanks een aanzienlijke dosis. In samenspraak met de ouders hebben we een nieuw en beter plan bedacht waarbij er niet alleen een hogere dosis neusspray werd voorzien, maar ook premedicatie, een andere locatie en de aanwezigheid van een anesthesist bekwaam in gasanesthesie – voor het geval dit nodig mocht zijn.Ons nieuwe plan heeft gewerkt tot grote opluchting van de mama die ons met tranen in haar ogen kwam bedanken. Ze was heel dankbaar dat we zijn blijven zoeken naar een oplossing voor hun zoon.